สวัสดีคับ เพื่อนพันทิพย์ ทุกคน ผมขอใช้พื้นที่ ในการระบายเรื่องราวต่อไปนี้หน่อยครับ
ย้อนไป เมื่อ 2555 ผมได้เข้ารับการศึกษาต่อในอุดมศึกษา ในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในภาคอีสานคับ
แน่นอนครับ ตอนผมเข้าไปตอนแรก ๆ ผมก็ไม่ชินหรอก ก็เห็นสภาพแวดล้อมผู้คนมากมายครับ
มันทำให้ผมรู้สึกว่า มอแห่งนี้ มันมีสีสันดี แต่ก็ติดตรงอยู่อย่างหนึ่งครับ คณะที่ผมอยากเข้าไปเรียนนั้น ผมก็ไม่ชอบสักเท่าไรเลย
ตอนนั้นผมก็มีรถมอไซค์เก่า ๆ โน๊คบุ๊คเครื่องเก่า ๆ ครับ ถ้าถามว่า ทำไมไม่ขอซื้อกับแม่ละ
คำตอบคือ ผมก็เกรงใจแม่นะ แม่ให้ตลอดแระ ของนะ แต่เมื่อเราเรียนคณะที่เราไม่ชอบ เราเลยไม่กล้าขอเท่าไรครับ
จากนั้นผมก็เจอเพื่อนฝูงมากมาย ทั้งเพื่อนในคณะ และ นอกคณะครับ ผมยอมรับครับ ว่าผมก็มีความสุขดีที่ได้เห็นผู้คนมากมายครับ
แต่ก็อายครับ บอกตรง ๆ มอไซค์ผมก็เก่านะ เลยทำไมผมไม่กล้าออกไปไหนหรอก
หลักจากที่ผมได้ศึกษาต่อในมหาลัยแห่งนี้ได้สองปี ผมก็เริ่มเรียนไม่ไหว ผมก็เลยตัดสินใจ สอบ คณะครุศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่ง
แล้วก็สอบติดครับ เลยทำให้ผมตัดสินใจซิ่วเลยครับ
หลังจากซิ่วปุ๊บ ผมก็มาเก็บของที่หอพัก เพื่อจะเอากลับบ้านครับ ผมอยู่กับเพื่อนคนหนึ่ง ผมบอกเลย เพื่อนคนนี้ เขาดีกับผมมาก ผมมาเก็บของ ผมร้องไห้นะ แต่ผมไม่อยากให้เพื่อนผมเห็นหรอก ผมพยายามเก็บอารมณ์ และแข็มแข็งไว้
หลังจากผมเก็บของเสร็จ ผมก็นึกย้อนความหลังตนเอง ที่อยู๋ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ผมแทบอยากจะร้องไห้
ผมมีความสุขมากมายที่ได้อยู๋ที่นี้ครับ ทั้ง ๆ ที่ผมมอไซเก่า ๆ กับ โน๊คบุ๊คเก่า ๆ ครับ
ตอนนี้ผมก็ศึกษาต่อ ใน ราชภัฏแห่งหนึ่งในภาคอีสานครับ ก็มีความสุขดีครับ
แต่ถึงยังไงก็แล้วแต่ ผมก็อดยังคิดถึงไม่ได้ กับ มหาลัยเดิมที่ผมเรียนก่อนหน้านี้ มันทำให้ผมรู้จักกับสังคมผู้คนมากมายในนั้น
ใช้ชีวิตอยากเป็นอยู่ที่นั้น แต่ก็ทำไงได้ละ ผมก็ต้องทำความฝันให้กับตนเองนะครับ
ที่สำคัญ เวลาผมฟังเพลง ไม่เคย ของ 25 house มันก็อดร้องไห้ไม่ได้ ครับ เพลงนี้มันทำให้ผมคิดถึงวันเก่า ๆ ครับ
และการเขียนกระทู้นี้ ก็เกิดจากการเปิดเพลง นี้แหละ ทำให้ผม บิ้วอารมณ์ ในการเขียนกระทู้ #ถึงผมจะเขียนไม่ได้เรื่องก็ตาม
สุดท้ายผมก็ขอบคุณเพื่อนพี่ ใน Pantip ทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะครับ
หากผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยพอดีมืใหม่ครับ
ผมก็อยากเห็นเพื่อนพี่น้องใน พันทิพ แชร์ประสบการณ์แบบเดียวกับผม หน่อย
ผมอยากรู้ว่า มีใครไหม ที่มีความรู้สึกแบบเดียวกับผม
วันวานของเรายังหวานอยู่ #ชีวิตนักศึกษาในมหาวิทยาลัย
ย้อนไป เมื่อ 2555 ผมได้เข้ารับการศึกษาต่อในอุดมศึกษา ในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในภาคอีสานคับ
แน่นอนครับ ตอนผมเข้าไปตอนแรก ๆ ผมก็ไม่ชินหรอก ก็เห็นสภาพแวดล้อมผู้คนมากมายครับ
มันทำให้ผมรู้สึกว่า มอแห่งนี้ มันมีสีสันดี แต่ก็ติดตรงอยู่อย่างหนึ่งครับ คณะที่ผมอยากเข้าไปเรียนนั้น ผมก็ไม่ชอบสักเท่าไรเลย
ตอนนั้นผมก็มีรถมอไซค์เก่า ๆ โน๊คบุ๊คเครื่องเก่า ๆ ครับ ถ้าถามว่า ทำไมไม่ขอซื้อกับแม่ละ
คำตอบคือ ผมก็เกรงใจแม่นะ แม่ให้ตลอดแระ ของนะ แต่เมื่อเราเรียนคณะที่เราไม่ชอบ เราเลยไม่กล้าขอเท่าไรครับ
จากนั้นผมก็เจอเพื่อนฝูงมากมาย ทั้งเพื่อนในคณะ และ นอกคณะครับ ผมยอมรับครับ ว่าผมก็มีความสุขดีที่ได้เห็นผู้คนมากมายครับ
แต่ก็อายครับ บอกตรง ๆ มอไซค์ผมก็เก่านะ เลยทำไมผมไม่กล้าออกไปไหนหรอก
หลักจากที่ผมได้ศึกษาต่อในมหาลัยแห่งนี้ได้สองปี ผมก็เริ่มเรียนไม่ไหว ผมก็เลยตัดสินใจ สอบ คณะครุศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่ง
แล้วก็สอบติดครับ เลยทำให้ผมตัดสินใจซิ่วเลยครับ
หลังจากซิ่วปุ๊บ ผมก็มาเก็บของที่หอพัก เพื่อจะเอากลับบ้านครับ ผมอยู่กับเพื่อนคนหนึ่ง ผมบอกเลย เพื่อนคนนี้ เขาดีกับผมมาก ผมมาเก็บของ ผมร้องไห้นะ แต่ผมไม่อยากให้เพื่อนผมเห็นหรอก ผมพยายามเก็บอารมณ์ และแข็มแข็งไว้
หลังจากผมเก็บของเสร็จ ผมก็นึกย้อนความหลังตนเอง ที่อยู๋ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ผมแทบอยากจะร้องไห้
ผมมีความสุขมากมายที่ได้อยู๋ที่นี้ครับ ทั้ง ๆ ที่ผมมอไซเก่า ๆ กับ โน๊คบุ๊คเก่า ๆ ครับ
ตอนนี้ผมก็ศึกษาต่อ ใน ราชภัฏแห่งหนึ่งในภาคอีสานครับ ก็มีความสุขดีครับ
แต่ถึงยังไงก็แล้วแต่ ผมก็อดยังคิดถึงไม่ได้ กับ มหาลัยเดิมที่ผมเรียนก่อนหน้านี้ มันทำให้ผมรู้จักกับสังคมผู้คนมากมายในนั้น
ใช้ชีวิตอยากเป็นอยู่ที่นั้น แต่ก็ทำไงได้ละ ผมก็ต้องทำความฝันให้กับตนเองนะครับ
ที่สำคัญ เวลาผมฟังเพลง ไม่เคย ของ 25 house มันก็อดร้องไห้ไม่ได้ ครับ เพลงนี้มันทำให้ผมคิดถึงวันเก่า ๆ ครับ
และการเขียนกระทู้นี้ ก็เกิดจากการเปิดเพลง นี้แหละ ทำให้ผม บิ้วอารมณ์ ในการเขียนกระทู้ #ถึงผมจะเขียนไม่ได้เรื่องก็ตาม
สุดท้ายผมก็ขอบคุณเพื่อนพี่ ใน Pantip ทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะครับ
หากผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยพอดีมืใหม่ครับ
ผมก็อยากเห็นเพื่อนพี่น้องใน พันทิพ แชร์ประสบการณ์แบบเดียวกับผม หน่อย
ผมอยากรู้ว่า มีใครไหม ที่มีความรู้สึกแบบเดียวกับผม